ایران کشوری است که بر روی کمربند خشک کره زمین قرار دارد و جزو کشورهای کم آب و خشک به حساب می آید. میزان بارش در سرزمین ما یک سوم میزان بارندگی در دنیا است. با نگاهی به این ویژگی، منطقی است که بهره‌وری آب را افزایش دهیم و در ایجاد فضای سبز دقت نظر بالایی داشته باشیم. امروز در ایجاد فضای سبز شهری ناچاریم به سمت کاشت گیاهان و درختانی برویم که کمترین نیاز آبی را داشته باشند. استفاده از درخت و درختچه های بومی و سازگار با هر منطقه به جای چمن، منطقی ترین و عاقلانه ترین جایگزین است. احتمالا هنوز «بحران آب» برای ما مفهومی ندارد. شاید بدانید که چمن کاری مستلزم صرف هزینه‌های بسیار سنگین است و نیاز چمن به آب باور نکردنی است. به نظر می رسد چمن کاری نوعی بی توجهی به محیط زیست و منابع آبی در این وضعیت بحرانی است. پرویز کردوانی، پدر کویرشناسی ایران، درباره چمن‌کاری به جای ایجاد فضای سبز می‌گوید: «من در این زمینه به همه شهرداری‌ها و شهرداری تهران گوشزدهای لازم را کرده‌ام و گفته‌ام که چمن‌کاری خیانت است و به روند گرم شدن زمین کمک می‌کند. او ادامه می‌دهد: تحقیقات علمی ثابت کرده است که چمن‌هایی که در پارک‌ها و فضای سبز شهری کاشته می‌شود در شرایط کم‌آبی و در مجاورت نور خورشید می‌تواند سرطان‌زا باشد و اشاعه‌دهنده این بیماری تلقی شود.»

میزان آب مصرفی در چمن:
«در مطالعات انجام شده در زمینه چمن و میزان آب مصرفی در آن، زمینی با مساحت ۳۰۴ مترمربع به عنوان تیمار انتخاب گردید، که این فضا و چمن های موجود در آن، دست کم ۴۶۵ گالن تا ۲۳۲۵ گالن آب در طول یک هفته، مورد استفاده قرار می دهند. لازم به ذکر است که هر گالن آب از حجمی معادل ۴ لیتر برخوردار بوده است. از این روی، محاسبات انجام گرفته، نشان از مصرف ۱۸۶۰ لیتر تا ۹۳۰۰ لیتر آب در طول هفته دارد.
در بررسی دیگری، مشخص گردید که درختی جوان و نه ساله، در طول یک سال میزان ۵۸ گالن آب، معادل ۲۳۲ لیتر را مصرف می نماید تا با تکمیل مراحل زیستی خود، به رشد و تکامل دست یابد. درخت جوان مذکور نیز در طول یک هفته، ۵/۴ لیتر آب را صرف مراحل نمو خود نموده است.
نتیجه: آمار و ارقام به دست آمده در تحقیقات متنوع، نشان از مصرف بیشتر آب در گونه های متنوع چمن در مقایسه با درختان گوناگون خزاندار، دارد. بیان این مهم در قالب نسبت، میزانی متغیر بین یک سوم تا دو سوم را نمایان می سازد. مطلب اخیر به معنای امکان آبیاری جنگلی به وسعت ۳۰۴ متر مربع، با یک تا دو سوم از میزان آبی ست که برای آبیاری گستره ای مستتر از چمن طبیعی بهره برده می شود.»

برخی از فواید درختان:
– قدرت جذب دی اکسید کربن در هر هکتار درخت بالغ در طول یک سال برابر با زمانی است که شما با ماشین شخصی خود نزدیک به ۴۲۰۰۰ کیلومتر رانندگی کنید.
– یک هکتار از درختان بالغ قادر به تامین اکسیژن مورد نیاز برای ۱۸ نفر در طول یک سال است.
– برگهای ریخته شده از درختان موجب تقویت مواد آلی خاک می شوند. ریشه درختان موجب افزایش نفوذپذیری خاک می شود. هر ساله۱۰۰ درخت بالغ ۳۵۰۰۰۰ لیتر آب باران را ذخیره می کنند.
– هر ساله ۱۰۰ درخت بالغ ۶۰ کیلوگرم آلاینده را از طبیعت می گیرند.
– کاهش آلودگی صدا بعضا تا ۵۰٪ با جذب صوت٬ کاشت ردیف های زیادی از درختان در امتداد اتوبان ها باعث گرفتن آلودگی صوتی به وجود آمده اتوبان ها می شود و هم چنین درختان همانند صداخفه کن در شهرها و مناطق شهر نشین عمل کرده و باعث جذب صداهای آزار دهنده که برای گوش انسان ها مضرر است، می شوند.
– درختان با فیلتر کردن آلاینده های هوا برد باعث کاهش شرایط بیماری آسم و دیگر بیماری های تنفسی می شود.
و ده ها فایده ی دیگر که می توان به آن ها نیز پرداخت.

اما آیا چمن کاری این فواید را داراست؟ بی تردید چمن کاری فایده هایی دارد، اما قابل مقایسه با فواید درختکاری نیست. با درختکاری «حجم سبز» تولید می کنیم و با چمن «سطح سبز»، میزان مصرف آب در چمن کاری وحشتناک است.
علیرغم این که زیبایی شهرها بسیار ضروری ست، اما نباید سلامت جامعه و هم چنین منابع اولیه و تجدید ناپذیر خود را فدای زیبایی چمن کنیم. بهتر است راهی مناسب برای ایجاد زیبایی ها در محیط شهری به کار بندیم. قطعا عاقلانه تر این است که راهی جایگزین برای زیبایی شهر یافت. نباید به قیمت زیبایی شهر، منابع آب را نابود کرد.